5 λεπτά αρκούν…;
Πήρε τον καφέ της, κάθισε αναπαυτικά στο πασάκι δίπλα από το ανοιχτό παράθυρο και χάζευε στον δρόμο. Δεν επέτρεπε πολλές πολυτέλειες στον εαυτό της. Το καθημερινό πρόγραμμα ήταν αρκετά συγκεκριμένο και δεν χωρούσε παρεκκλίσεις.
Αυτό όμως ήταν εκτός προγράμματος. Ήταν η δική της τελετουργία. Έμπαινε μέσα στο μικρό καφέ, καλημέριζε το παιδί που δούλευε τα πρωινά και ζητούσε τον συνηθισμένο καφέ. Είχε έτοιμο το κέρμα στην τσέπη και το ακουμπούσε πάνω στο μπαρ χωρίς να παίρνει τα ρέστα. Εκείνος της έδινε τον καφέ, μαζί με ένα μπισκότο βανίλια. Χαμογελούσε ευγενικά και το επέστρεφε πάντα στο καλάθι με τα υπόλοιπα. Τσάμπα θερμίδες. Έβγαζε το καπάκι του καφέ, έβαζε λίγο κανέλα και μετά έπαιρνε τη θέση της στο παράθυρο.
Όχι για πολύ. Πέντε λεπτά ήταν αρκετά. Σα κάποιον αθλητή που κάνει διάλειμμα ανάμεσα στα σετ ασκήσεων. Καθόταν για λίγο στον “πάγκο” όσο οι άλλοι έξω συνέχιζαν το τρέξιμο. Χάζευε απο το παράθυρο ανθρώπους να περνούν, βιαστικοί, πηγαίνοντας σε δουλειές σαν αυτή που περίμενε κι εκείνη.
Ένας κύριος κάπου στα πενήντα, με το γκρί κουστούμι του, τον χαρτοφύλακα στο χέρι και την εφημερίδα κάτω από τη μασχάλη. Τον φαντάστηκε οικογενειάρχη, με παιδιά στο πανεπιστήμιο ή λίγο πριν από αυτό. Της φάνηκε πολύ κουρασμένος. Σα να μετρούσε ήδη, τις μέρες που έμεναν για τη σύνταξη. “4,223 και σήμερα”. Σα φαντάρος σε θητεία. Μια αλλιώτικη, περισσότερο υποχρεωτική (αν κάτι τέτοιο υπάρχει) θήτεια από εκείνη του στρατού.
Και μετά, μια κοπέλα γύρω στα είκοσι, με μια τσάντα στην πλάτη. Την φαντάστηκε απόφοιτη της Αρχιτεκτονικής, να δουλεύει σε κάποιο γραφείο κάνοντας τη χαμαλοδουλειά του αφεντικού. Μετρώντας και αποτυπώνοντας παλιά κτίρια, περιμένοντας για κάτι καλύτερο, μαζεύοντας εμπειρία και παραστάσεις. Μήπως και μπορέσει κάποια στιγμή να πάρει εκείνο το πρώτο μεγάλο έργο…
Φαντάστηκε τον εαυτό της έτσι, λίγα χρόνια πριν. Της έμοιαζε σαν χθες που ξεκίνησε την πρώτη της δουλειά, και τώρα, μια δεκαετία μετά, ακόμα πάλευε με την ίδεα ότι τίποτα δεν ήταν όπως θα έπρεπε να είναι. Τα λεφτά δεν ήταν αρκετά, τα ταξίδια δεν έρχονταν όσο συχνά θα ήθελε. Κι όταν ερχόντουσαν, δεν ήταν για αναψυχή, και εκείνος; Εκείνος ήταν αλλού. Βασικά ήταν κάπου παράλληλα με εκείνη. Το ίδιο καταπιεσμένος και προβληματισμένος, μα εν τέλει, χαμένος.
Και οι δυο τους, σε μια διαρκή αναβολή, για το κάτι καλύτερο, την ιδανική κατάσταση του “αύριο”. Κι αν το αύριο για όλο τον κόσμο ήταν πάντα μια μέρα μακριά, αυτό το “αύριο” που περίμενε, ήταν πιο μετά. Σα να το κρατούσε κάποιος μπροστά της, δεμένο στην άκρη ενός σχοινιού σε ένα μεγάλο καλάμι. Δε το έφτανε ποτέ.
Αυτό όμως δε την εμπόδιζε από το να ελπίζει. Σήμερα είχε βάλει το αγαπημένο της φόρεμα. Εκείνο το πορτοκαλί με τις μαύρες οριζόντιες ρήγες. Ο καιρός κρατούσε ακόμα μια μυρωδιά καλοκαιριού, παρότι ο Οκτώβρης έφτανε στο τέλος του. “Ακόμα κι ο χειμώνας περιμένει το αύριο που δεν έρχεται ποτέ”, σκέφτηκε. Και κάπου εκεί οι σκέψεις τελειώσανε. Δε χωρούσε άλλη ανάλυση. Δε χωρούσε άλλη καθυστέρηση. Το πεντάλεπτο διάλειμμα τελειώνε.
Έφερε τη μύτη της στην τρύπα από το μαύρο καπάκι, μύρισε τον καφέ με μια βαθιά εισπνοή, για να φτάσει η καφεϊνη όσο πιο βαθιά γινόταν! Ήπιε μια γουλιά και σηκώθηκε. Χαιρέτισε το παίδι στο μπαρ, κατέβασε τα μαύρα της γυαλιά στο πρόσωπο της και περπάτησε προς το γραφείο.
Το “αύριο” ήταν ακόμα μακριά, μα μέχρι τότε, αυτά τα 5λεπτα της έφταναν. Για την ακρίβεια, θα έπρεπε να της φτάσουν, τουλάχιστον μέχρι αύριο…
